قلاشم، ای منکر، مرا دربانی میخانه ده

این عقل رسمی غرقه کن، می تا لب پیمانه ده

من توبه تنها بشکنم، اول سبو نه بر سرم

وانگه ندای زهد من پیش در میخانه ده

من عاشق و هر بی خبر از خان و مان یادم دهد

ای آه سوزان شعله ای بر دست این دیوانه ده

پیدا بسوز، ای دل، مرا پس درد نهان بازگو

هنگامه اول گرم کن، پس شرح این افسانه ده

مشغول شهد بی غمی، چه آگه از سوز دلم؟

یارب، مگس را چاشنی از لذت پروانه ده

بیگانه شد یار، ای صبا، با جان چه کار اکنون مرا؟

این آشنای کهنه را بستان، بدان بیگانه ده

ای خواجه دیوان دل، آخر بیفزایی خورش

گر نیست وجه زندگی، بر مردنم پروانه ده

بر من جفاها کرد دل، بستان ازو انصاف من

ظالم تر از غم نیست کس، اقطاعش این پروانه ده

چون بر پری رویان همه ملک سلیمان یافتی

بستان تو خسرو جان و دل، مرغ بلا را دانه ده